‘Alles goed Cas?’ vraag ik terwijl ik op ooghoogte ga zitten en zijn arm aan raak. Dat werkt want ik krijg oogcontact.
‘Ik ga vanavond voor het eerst naar judo’ zegt hij ‘dus dan moet ik bij Jimpy mijn broodje eten’. Ik bespeur een probleem maar ik weet nog niet wat hem bezighoudt. Is het het judo of gaat het om het broodje?
‘Dat kan natuurlijk. Heb je een eigen broodje mee of heb je een broodje van ons nodig?’ vraag ik.
Bij wijze van antwoord opent hij ter plekke zijn rugzak en laat me zijn broodtrommeltje met inhoud zien. Dat is het dus niet. Ik besluit het over een andere boeg te gooien.
‘Maar Cas, voor het eerst naar judo. Wat spannend en vooral wat ontzettend leuk!’ Zijn ogen worden groot en rond en hij begint enthousiast te vertellen over het judopak dat hij zal krijgen en hoe zijn vader hem vanmiddag op komt halen om samen naar de vereniging te gaan.
‘Wat gaaf!’ moedig ik hem aan ‘weet je ook hoe laat papa je komt halen?’ Het valt stil, hij sluit zijn rugzak en schudt zijn hoofd. Hebbes, denk ik. Daar maakt hij zich dus druk om.
‘Is het een idee dat ik mama bel om te vragen hoe laat je opgehaald wordt? Dan weten we meteen wat een goede tijd is om je broodje op te eten’. Hij knikt opgelucht.
Nadat we mama gesproken hebben staat hij met zijn handen in zijn zakken rond te kijken. Hoe zal hij de tijd doden?
‘Weet je wie er nog meer naar judo gaan vanavond?’ vraag ik hem en langzaam schudt hij zijn hoofd. ‘Jonah en Vince. Ken je die?’
‘Ja!’ roept hij ‘misschien zitten ze wel bij mij in de groep.’
Op dat moment komt net Jonah aangelopen.
‘Jonah’ roep ik hem erbij. Ik vertel hem dat Cas vandaag voor het eerst naar judo gaat. Misschien dat hij hem alvast het één en ander kan vertellen? En als de mannen straks hun eten voor het judo opeten of Cas daar dan ook bij mag zitten?
‘Ja natuurlijk. Kom maar mee Cas’ zegt Jonah. Ting! Je kan de lichtjes in Cas zijn ogen bijna horen aangaan. De rest van de middag trekken de jongens met elkaar op. Aan het einde van de middag sluit ook Vince met zijn trommeltje eten aan.
‘Hé, wat doe jij hier?’ vraagt Vince verbaasd. Jonah informeert hem over de stand van zaken terwijl Cas zijn allergrootste glimlach laat zien.
‘Cool’ zegt Vince en ze vervallen in een driegesprek dat uitsluitend voor judoka’s bedoeld is.
‘Tessa’ Jonah trekt aan mijn mouw. De drie jongens staan voor me waarvan twee al in hun judopak.
‘Wil je een foto van ons maken?’ Ze poseren op de houten kist en overleggen ondertussen wat een stoere houding is. Voor de zekerheid balt Cas nog eens zijn vuist. Je kan er maar beter zeker van zijn dat je er krachtig uitziet. ‘Even laten zien’ zegt Jonah en ze keuren de foto gezamenlijk goed.
Even later komt papa Cas ophalen.
‘Hij heeft er HEEL veel zin in’ zeg ik tegen hem en ik wijs naar het trio dat samen een spelletje doet. Cas vliegt om zijn vaders been heen. Gelukkig lukt het hem om overeind te blijven.
‘Wat krijgen we nou?’ vraagt hij zich hardop af.
‘Dat was een judo handgreep pap!’ vertelt Cas trots.
‘Je bedoelt zeker een houdgreep?’ vraagt papa.
‘Nee hoor, een handgreep. Dat heb ik vandaag al geleerd. ’ Tot zo jongens’ zwaait hij naar Jonah en Vince. ‘Ik zie jullie zo bij judo!’